Ondoy

Sabado no’n, nagising ako nang maaga,
Pupunta kami sa Ocean Park, do’n banda sa Luneta.
Puno ang bag ko ng juice at mga paboritong sitsirya,
Makakakita ako ng malalaking aquarium, mga isda!
“Yipee! Ma, tayo na!”

Pero di raw kami tuloy, sabi ni Mama,
“Bumabagyo, anak. Umuulan, kagabi pa.”
Niyakap na lang niya ako, kiniss, sabay karga,
Pero basang-basa siya at nanginginig.
“Ma, may problema ba?”

Sa taas ng bahay namin, dinala ako ni Mama,
Katabi ng TV, kompyuter at mesang dapat nasa sala.
Gulu-gulo ang mga gamit namin, lahat, nakapatong na,
Ba’t may maruming tubig sa ‘min, tumataas, umaagos!
“Ma, baka tangayin ka!”


Sa bintana namin, mas nakakatakot ang makikita,
Kotse, puno, gamit, hayop – lahat – sa baha, sumasama!
Mga kapitbahay nami’y magkakayakap, umiiyak, sumisigaw pa,
Lalong bumuhos ang ulan, tumaas ang tubig!
“Maaabot na tayo, Ma!”

Pinasan ako ni Mama, takut na takot kami, di alam ang punta,
Nilangoy namin ang tubig, umiiyak, hanggang sa bubong madala.
Doon, naupo kami, kumapit, basang-basa, nagdasal dalawa,
Maya-maya’y timigil ang ulan, tumahimik ang paligid.
“Ma, tapos na ba?”

Napakadilim ng paligid, maingay pero walang makita,
Pagod na kami’t nilalamig pero di nakatulog ni Mama.
Basa pa rin kami sa baha, sa gutom ay namumutla na,
Pero may nagtapat ng ilaw sa amin, nagsakay sa balsa.
“Ikaw ba ‘yan, Papa?”

Kinabukasan, nagising kami ni Mamang nasa iskul na,
Puno ng putik ang paligid, kahit saan, may basura.
Ang dami naming kasama, mga taong di ko kakilala,
May umiiyak, may tulala – mga gaya naming biktima.

“Salamat. Buhay pa tayo, Ma.”